Τρίτη 30 Σεπτεμβρίου 2008

Μάνα είναι μία ...και μοναδική μου, ίσως, αναγνώστρια

Μέρα παρά μέρα ανοίγω τον κατάλογο των φίλων μπλόγκερς που παρακολουθώ και διαβάζω τις δημοσιεύσεις-αναρτήσεις τους (μόλις χτες εγκατέστησα το goggle reader και έτσι έχω άμεση ενημέρωση για τις τελευταίες αναρτήσεις των επιλεγμένων μπλόγκερς). Και αυτός ο αριθμός αυξάνει περιοδικά. Τώρα, αν κάποιες αναρτήσεις δεν με ενδιαφέρουν ή δεν με …προκαλούν, δεν μπαίνω στον κόπο να τις διαβάσω, όπως π.χ. τα ποιήματα, στίχους κλπ. Όσα θέματα πλησιάζουν στα ενδιαφέροντά μου, τα διαβάζω αλλά μπορεί και να μην τα σχολιάσω (γνωρίζοντας το …κακό που κάνω, αφού δεν ανεβάζω την αναγνωσιμότητα του εν λόγω μπλόγκ). Όσα δε, βρίσκω ενδιαφέροντα και με …προκαλούν, όχι μόνο τα διαβάζω επισταμένως αλλά και τα σχολιάζω (συνήθως χωρίς σχόλια του τύπου «πάρα πολύ ωραίο, συνέχισε», «μπράβο για τον τρόπο που προσέγγισες το θέμα», «πολύ ωραία χρυσή μου η ανάρτησή σου», «μπράβο, άλλη μια ωραία ανάρτηση από τον …», «πέρασα για μια καλησπέρα» κλπ, εξάλλου τα ξέρετε γιατί πολλοί από σας τα γράφετε). Προσπαθώ να πω τον αντίλογό μου, να διαφωνήσω ή να συμφωνήσω, να συμπληρώσω ίσως, να διορθώσω, να καταθέσω και τη δική μου άποψη κριτικά, εποικοδομητικά. Σκέφτομαι πόσο ευγενικό είναι αυτό που δεν κάνω -δηλ. να μη τα σχολιάζω όλα- και αν αυτή η …ευγένειά μου, μου ανταποδίδεται στα ίσα. Πραγματικά, το έχω παρατηρήσει· αν βρω ένα ενδιαφέρον για μένα θέμα σ’ ένα μπλογκ και γράψω ένα σχόλιο, η ευγενική μου ανταπόκριση έρχεται μ’ ένα αντίστοιχο σχόλιο σε δικιά μου ανάρτηση. Αν συνεχίσω, η ανταπόδοση επαναλαμβάνεται και μόλις διακόψω, επειδή ίσως ανακαλύψω ότι μία ανάρτηση δεν με ενδιαφέρει, σταματάει και η ανταπόδοση. Γίνεται, δηλαδή, μία ανταλλαγή ευγενικών επισκέψεις συνοδευόμενες μετά φιλοφρονήσεων. Ε, μα τον Τουταγχαμών, αυτού του είδους η «ανταπόκριση» και «ανταπόδοση» δε με ενδιαφέρει. Θέλω ...ελεύθερα να διαβάζω και ελεύθερα να σχολιάζω για κάτι που με ενδιαφέρει, και όχι από ευγένεια ή για να ανεβάσω την αναγνωσιμότητα κάποιου ή για να τύχω παρόμοιας αντιμετώπισης. Είχα γράψει κάποτε τους λόγους για τους οποίους έγινα κι εγώ μπλόγκερ (ΕΔΩ). Συνεχίζουν να είναι οι ίδιοι και σήμερα. Γι αυτό, κοπιάστε όσοι …γουστάρετε και μη νοιώθετε υπόχρεοι. Δεν είναι ανάγκη στις επισκέψεις σας να φέρνετε και …γλυκά ή άνθη. Εξάλλου, το ίδιο κάνω κι εγώ. Αν το σημερινό …μενού που σερβίρετε δε μ’ αρέσει, ευχαριστώ δε θα πάρω. Μπορεί όμως αύριο να …πάρω. Αν το μενού σήμερα δεν με ελκύει, δεν απορρίπτω τον ...σεφ, αλλά τον περιμένω στα καλυτερότερά του.
Αφορμή γι’ αυτή την ανάρτηση μου έδωσε ένα σχόλιο της φλούφλαινας, σχετικά με το χρόνο που διαθέτω για να γράφω στα μπλογκς μου, πως «αυτά που γράφεις πώς είσαι σίγουρος ότι ενδιαφέρουν και άλλους και τα διαβάζουν;». Η απάντησή μου ήταν άμεση, «γνωρίζω πως, τουλάχιστον, με διαβάζει η ογδοντατοσάχρονη μητέρα μου, και αυτό μου αρκεί» (για τον πατέρα μου δεν είμαι σίγουρος, αλλά σίγουρος είμαι πώς ούτε καν η γυναίκα μου δεν είναι αναγνώστριά μου). Γεια σου ρε μάνα! Για σένα θάμαι εδώ! (αρκεί να συνεχίσεις να με διαβάζεις, αλλιώς…).

ΥΓ. Ίσως μου πείτε πως «αν αυτή είναι η απάντηση σου προς το σχετικό σχόλιο της φλούφλαινας, γιατί δεν της τα ‘λεγες προφορικά και κάθισες και τα ‘γραψες». Θα σας απαντήσω πως …δεν είχα τίποτε άλλο να γράψω τούτες τις μέρες.

Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου 2008

'Ενα ...τραγούδι απ' τ' Αλγέρι


'Οχι, αυτή δεν είναι η κανονική μου στολή, δεν ντύθηκα για το καρναβάλι. Εξάλλου εδώ στην πατρίδα μου, τ' Αλγέρι, δεν γιορτάζουμε το Καρναβάλι. Αυτά είναι για σας, τους άπιστους.

'Οχι, δεν παντρεύομαι σήμερα. Εξάλλου είμαι πολύ μικρός για παντρειά. Φυσικά ο πατέρας μου, μου βρήκε ποιο κοριτσάκι θα παντρευτώ όταν μεγαλώσω. Συμφώνησε και ο ...πεθερός μου. 'Ετσι κάνουμε εμείς στην πατρίδα μου, τ΄ Αλγέρι. 'Οχι σαν και σας που παντρεύεστε μεγάλοι και μετά χωρίζετε.

Ναι, το καταλάβατε, αργήσατε όμως. Φοράω την παραδοσιακή μου στολή για το τελετουργικό της περιτομής μου, που θα γίνει αύριο, όπως επιβάλλεται στα αγόρια μουσουλμάνους από τον Ισλαμικό Νόμο. 'Οχι σαν και σας που είστε βρώμικοι και το μόνο για το οποίο νοιάζεστε είναι η σωματική σας ηδονή.

Κυριακή 28 Σεπτεμβρίου 2008

Αν υπάρχει διάθεση...

Ξυπνάς το πρωινό του Σαββάτου, την ίδια ώρα όπως και στις καθημερινές· το βιολογικό ρολόι δεν αλλάζει εύκολα συνήθειες. Βγαίνεις στο μπαλκόνι και απελπίζεσαι· ο καιρός παραείναι χειμωνιάτικος και σήμερα. Ανοίγεις το ραδιόφωνο· η μουσική του 2ου σε χαλαρώνει. Ετοιμάζεις τον καφέ και περιμένεις τη συμβία να το πιείτε μαζί· μια συνήθεια του ΣΚ. «Τι κάνουμε σήμερα;», ρωτάς. «Πάμε για τα ψώνια της εβδομάδας και μετά βλέπουμε», σου αποκρίνεται· τα …προβλήματα της καθημερινότητας. Έτσι, ξεκινάει το ΣΚ.
Να πας έξω για καφέ, δεν αντέχεις τον καπνό του τσιγάρου· πότε θα γίνουμε πραγματικά ευρωπαίοι; Να πας για περπάτημα, έχει ψιλόβροχο και υγρασία· δεν υποφέρεται. Να ξανακαθίσεις στον υπολογιστή· μα αυτό κάνεις κάθε μέρα. Πρέπει να κάνεις κάτι άλλο, το θέλεις, το έχεις ανάγκη. «Πάμε μια εκδρομή», λες αποφασισμένος και αρχίζεις να ντύνεσαι κατάλληλα· εκδρομικά δηλαδή.
Ξεκινάμε για το Πήλιο, το καταπράσινο βουνό των Κενταύρων· συννεφιασμένο κι αυτό. Λίγο πριν την Ανακασιά αναθαρρεύουμε· εμφανίζεται …ο Ήλιος ο ηλιάτορας. Ο Βόλος και ο Παγασητικός φαίνονται υπέροχα μιας και η βροχή ξέπλυνε την ατμόσφαιρα. Πλησιάζοντας στην Πορταριά, μπαίνουμε στο …τοπίο στην ομίχλη. Βρέχει αλλά εμείς συνεχίζουμε για Χάνια. Ανηφορίζοντας, βγαίνουμε σε ξέφωτο· τα σύννεφα ήταν πιο χαμηλά και ο ήλιος ξαναφάνηκε. «Ωραία, πάμε στο χιονοδρομικό να περπατήσουμε». Αλλά… Στις επόμενες στροφές ξαναμπαίνουμε στο σύννεφο, ενώ στα Χάνια άρχισε το ψιλόβροχο. Μέχρι να φτάσουμε στο χιονοδρομικό κέντρο και …η βρόχα έπεφτε ράϊτ θρου.... Γυρνάμε στα Χάνια, στο ξενοδοχείο Πηλέας. Πιάνουμε θέση δίπλα στο τζάκι και παραγγέλλουμε· φασολάδα και γίδα βραστή, σπεσιαλιτέ των Πηλιορείτικων χωριών. Η μουσική του Σαλέα ηχεί ευχάριστα στ’ αυτιά μας μέχρι που ακούστηκε στην είσοδο οχλαγωγία. «Είναι οι βάρβαροι να φθάσουν σήμερα…»· φασαριόζικοι εκδρομείς που κουβαλούν όλες τις άσχημες συνήθειές τους και έξω από τα σπίτια τους. Η ατμόσφαιρα χαλάει από τις φωνές τους. Αποφασίζουμε να πιούμε τον καφέ στην παραλία, αγναντεύοντας τη θάλασσα. Η θάλασσα το φθινόπωρο πάντα ασκούσε μια έλξη πάνω μου· «…τότε χρειάζεται κανείς να φύγει απ’ όλα, να κλείσει τα βλέφαρα, να ανοίξει τα μάτια της ψυχής και να καθίσει να αγναντέψει τη θάλασσα. Αυτήν που έχει μέσα του…».
Στο Βόλο δε βρέχει· περπατάμε στην ήσυχη, από κόσμο και βουή, παραλία. Ο δρόμος μπροστά από τις καφετέριες είναι πλυμένος· λες και η θάλασσα φούσκωσε και τον έπλυνε. Τα ιστιοφόρα αραγμένα στην παραλία· κανονική πασαρέλα. Καθόμαστε για καφέ· είναι καιρός για ζεστό καφέ. Οι θαμώνες λιγοστοί και τα γκαρσόνια σκουπίζουν τα βρεγμένα από τη βροχή καθίσματα. Το δελφίνι φεύγει για Σκόπελο ή Αλόννησο· πάντα ζήλευα -και ζηλεύω- τους ταξιδιώτες του Σεπτεμβρίου.
Η ώρα περνάει ευχάριστα, με …κοινωνική κριτική και χαλαρή συζήτηση· πάντα υπάρχουν σκοτούρες για τα παιδιά, είτε είναι μικρά είτε είναι μεγάλα. Γυρίζοντας πίσω, συναντάμε πάλι βροχή· ευεργετική για το θεσσαλικό κάμπο και όχι μόνον. Σε σαράντα λεπτά φτάνουμε Λάρισα· προλαβαίνουμε ακόμα και να κοιμηθούμε για τη μεταμεσημεριανή σιέστα.
Τελικά, με κάθε καιρό, σε κάθε συνθήκες, υπό οποιεσδήποτε προϋποθέσεις αν υπάρχει διάθεση όλα μπορούν να γίνουν ευχάριστα. Ακόμα και ένα κρύο, υγρό χειμωνιάτικο Σάββατο.

Σάββατο 27 Σεπτεμβρίου 2008

Ο Πηνειός εκπέμει SOS, ακούει κανείς;

Ο Πηνειός θεσσαλίας (αργυροδίνης, δινήης κατά τον Όμηρο) κατά την αρχαιοελληνική θρησκεία ήταν θεός του ποταμού, συνδεδεμένος κυρίως με τη γονιμότητα. Οι μύθοι για το ποτάμι και για την περιοχή των Τεμπών είναι πολυάριθμοι. Ήταν γιος του Ωκεανού και της Τιθύος και πατέρας της νύμφης Δάφνης, ιέρειας της Μητέρας Γης. Ο Ποσειδώνας ο Πετραίος χτυπά με την τρίαινά του τα βράχια και ανοίγει δίοδο στα Τέμπη για να χυθούν τα νερά της άλλοτε θεσσαλικής λίμνης στη θάλασσα. Στα Τέμπη, τη Δάφνη την κυνήγησε ο Απόλλων και όταν την έφθασε αυτή επεκαλέσθη τη Μητέρα Γη, η οποία την εξαφάνισε και στη θέση της άφησε το φυτό δάφνη. Η Αφροδίτη κάθε φορά που θέλει να ανακτήσει την αγνότητά της εκεί πάει. Ο Λύκειος Απόλλωνας νικά στον ποταμό το Σκοτάδι. Οι Μούσες επιλέγουν το ποτάμι για κατοικία τους. Ο Πηνειός ήταν επίσης ο πατέρας του βασιλιά των Λαπιθών Υψέα.
Αυτά με τους αρχαίους έλληνες Οι σύγχρονοι νεοέλληνες βάλθηκαν να το καταστρέψουν, να τον φαρμακώσουν. Δεκάδες ρυπογόνες βιομηχανίες και βιοτεχνίεςξερνάνε στην κοίτη του τα απόβλητά τους. Δεκάδες τυροκόμοι αδειάζουν τα υγρά απόβλητά τους. Ασύδοτοι αγρότες αδειάζουν εκεί τα φυτοφάρμακά τους. Ο Πηνειός έχει μετατραπεί σε μεταφορέα αστικών, βιομηχανικών και γεωργικών αποβλήτων. Τα ψάρια ασφυκτιούν, άλλοτε λόγω της ξηρασίας και άλλοτε φαρμακωμένα.
Χτες, Παρασκευή 26 Σεπτ. 2008, εκατοντάδες νεκρά ψάρια έκαναν για πολλοστή φορά την εμφάνισή τους στην κοίτη τού Πηνειού, σε σημείο κοντά στο Δασοχώρι του Δήμου Γιάννουλης. 8 χλμ βόρεια της Λάρισας. Στις όχθες, αλλά και στην κοίτη του ποταμού (που γέμισε νερό τις τελευταίες ημέρες και μετά τις βροχοπτώσεις), εκατοντάδες ψάρια κάθε βάρους και μεγέθους κείτονταν νεκρά. Δίπλα ή μέσα στο νερό, στο οποίο μάλιστα ήταν εμφανής και μια άσπρη άγνωστη ουσία.


Ανεπισήμως, παρουσιάστηκαν δύο διαφορετικές εκδοχές. Στη ρήψη υπολειμμάτων γεωργικών φαρμάκων στο ποτάμι, η μία και στο ενδεχόμενο να είχαν εγκλωβιστεί τα ψάρια σε άλλα σημεία του ποταμού και να είχαν πεθάνει τις προηγούμενες ημέρες λόγω έλλειψης οξυγόνου και στη συνέχεια μετά τις έντονες βροχοπτώσεις να μεταφέρθηκαν στο σημείο, η άλλη.





Έτσι ή αλλιώς, η οικολογική καταστροφή στον Πηνειό είναι τεράστια και όσο δεν παίρνονται μέτρα από αρμόδιους και κόσμο, θα χειροτερεύει. Ο Πηνειός εκπέμπει SOS για πολλοστή φορά. Εμείς τ' ακούμε;
ΥΓ. Οι φωτογραφίες είναι δανεισμένες από την εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ της Λάρισας
ΥΓ. Περισσότερες φωτογραφίες από Πηνειό από το larisaperivallon

Το παράπονο της βάττας

Πανάρχαια η τέχνη της πέτρας στην Κύπρο. Εξάλλου, 32 χλμ από τη Λάρνακα ή 48 χλμ στα νότια της Λευκωσίας δίπλα στο δρόμο Λευκωσίας-Λεμεσού, μπορεί να δει κανείς τον αρχαιολογικό χώρο της Χοιροκιτίας, η οποία ανήκει από το 1998 στον κατάλογο της Παγκόσμιας Πολιτστικής Κληρονομίας της Ουνέσκο. Είναι οικισμός της Νεολιθικής περιόδου και διασώζεται σε καλύτερη κατάσταση απ' ότι οι περισσότεροι οικισμοί της ίδιας περιόδου όχι μόνο στην Κύπρο αλλά και σ΄ολόκληρη την Ανατολική Μεσόγειο...

Δείγματα ...πέτρινης τέχνης

"ποιος χτίστης ξεχασιάρης με ξέχασε εδώ να με δέρνόυν οι αέρηδες και το λιοπύρι" (θα μπορούσε να είναι το παράπονο μιας βάττας ή κούζας)

Οδοιπορικό Κύπρος, μέρος 6ο:

Καθαριότητα

Οι δρόμοι, εντός και εκτός των πόλεων, είναι γενικά καθαροί. Οι οδηγοί και οι συνεπιβάτες τους δεν έχουν την κάκιστη συνήθεια να πετούν από τα εν κινήσει οχήματα τα σκουπίδια τους. Ούτε θα δείτε σε διασταυρώσεις, δίπλα στα φανάρια, πεταμένα μπουκαλάκια νερού, αναψυκτικών και αποτσίγαρα που αδειάζονται από τα τασάκια των αυτοκινήτων. Δεν είδα όμως την ανάλογη καθαριότητα στα πάρκα και στην παλιά πόλη της Λευκωσίας, την εντός των τειχών. Εκεί η εγκατάλειψη, η βρωμιά και η ρυπαρότητα βρίσκονται στο μεγαλεία τους.

Τουριστική ανάπτυξη

Ο τουρισμός θεωρείται η βαριά βιομηχανία της Κύπρου. Υπάρχει μεγάλη ανάπτυξη στα παραθαλάσσια (ίδε Αγία Νάπα, παγκόσμια γνωστή) μέρη. Παραλίες οργανωμένες, μονάδες άρτια εξοπλισμένες για τουρισμό υψηλού επιπέδου και …πορτοφολιού. Τα τελευταία χρόνια γίνεται προσπάθεια ανάπτυξης ορεινού τουρισμού μέσα από τον αγροτοτουρισμό σε πανέμορφα ορεινά χωριά-θέρετρα. Σ’ αυτά τα χωριά είδα την πλήρη εγκατάλειψη –με εξαίρεση περιορισμένο αριθμό τέτοιων- μέχρι και ερημοποίηση.
Επισκεφθείτε την επίσημη ιστοσελίδα του Κυπριακού Οργανισμού Τουρισμού, ΕΔΩ.

Εργατικό προσωπικό-Αλλοδαποί

Το δημογραφικό πρόβλημα –και λόγω της εισβολής και της εγκατάστασης των προσφύγων σε άλλες χώρες- αλλάζει. Εκτός από τους χιλιάδες Τούρκους έποικους στα κατεχόμενα, στην ελεύθερη Κύπρο συναντά κανείς ένα μεγάλο αριθμό ρώσων, λιβανέζων, ρουμάνων, σρι λανκέζων και άλλων κίτρινων λαών (όχι, αλβανοί δεν υπάρχουν). Οι τελευταίες εργάζονται ως οικιακοί βοηθοί ή βοηθοί-συνοδοί αναξιοπαθούντων. Ρώσοι και Λιβανέζοι έχουν αγοράσει κυπριακή γη –ολόκληρα χωριά- και εργάζονται ως επιχειρηματίες, ενώ οι άλλοι ως εργάτες. Υπάρχουν ειδικά γραφεία εισαγωγής αλλοδαπών εργατών, ακόμη και η κρατική υπηρεσία μέριμνας προσλαμβάνει τέτοιες οι οποίες πληρώνονται από κυπριακές οικογένειες για να εξυπηρετούν αναξιοπαθούντες. Είναι δε must να βγαίνει βόλτα η οικογένεια και να συνοδεύεται από την αλλοδαπή οικιακή βοηθό.

...Μακαριότητα και Εκκλησία

Η Κύπρος έχει καταληφθεί από μία τεράστια και αέναη …Μακαριότητα. Μακάριο Στάδιο, Μακάριο Νοσοκομείο, Μακάριο Ίδρυμα τάδε, Μακάριο Ίδρυμα δείνα… Αναρίθμητα αγάλματα και προτομές του Μακαρίου Γ' …κοσμούν κάθε χώρο, κάθε ίδρυμα, κάθε χωριό και γυμναστήριο, που έλεγε και παλιότερα μια …διαφήμιση. Τα μεγέθη δε των αγαλμάτων και προτομών είναι τέτοια ώστε να δημιουργούν …δέος και να εντυπωσιάζουν τους …πιστούς.

Αλλά και πολυάριθμες σε αριθμό και μέγεθος εκκλησίες. Όπως δε διάβασα στον κυπριακό Τύπο, θα κτιστεί ένας νέος καθεδρικός ναός, ύψους όσο και μια ...επταώροφη πολυκατοικία, εντός των τειχών, δίπλα στα χαμόσπιτα της παλιάς πόλης της Λευκωσίας. Δε γνωρίζω τον λόγο μα φαντάζομαι πως θα είναι τέτοια ώστε να φτάνουν οι προσευχές και οι δεήσεις των πιστών ευκολότερα στον ουρανό. Διότι άλλο είναι να συνομιλείς με το θεό από τον 5ο όροφο και άλλο από το έδαφος.


Αγώνας 1955 – ΕΟΚΑ - Πραξικόπημα


Αρκετά έχουν γραφεί για την ΕΟΚΑ και δυστυχώς πολύ περισσότερα για την ΕΟΚΑ Β’. Τα τελευταία χρόνια, υπήρξε η τάση …επανόρθωσης της εικόνας της ΕΟΚΑ. Αυτής, που ανέλαβε μαζί με την τότε πολιτική ηγεσία, τον αγώνα για την απελευθέρωση της Κύπρου από την αγγλοκρατία. Δε θεωρώ πως είναι ιστορικά ορθό να έρθουμε σήμερα, 54 χρόνια από την έναρξη του απελευθερωτικού αγώνα του 1955 και 34 χρόνια μετά την τουρκική εισβολή του 1974, να ισχυριστούμε πως ο αγώνας της ΕΟΚΑ ήταν μάταιος. ‘Η ότι αν δεν γινόταν δεν θα είχαμε τη σημερινή κατάληξη. Όσοι ισχυρίζονται ότι ο ένοπλος αυτός αγώνας ήταν λάθος, διότι οργανώθηκε από έναν εθνικιστή (τότε και ο Μακάριος θα ήταν εθνικιστής), ας το πούνε στους ήρωες που έδωσαν το αίμα και τη ζωή τους, σ’ αυτά τα παλληκάρια, που ήταν αγνά και θεωρούσαν ότι μάχονται για την πατρίδα. Φυσικά μέσα σ’ αυτούς υπήρξαν και ο Γιωρκάτζης, ο Σαμψών, ο ...Εφιάλτης κ.ά. Όσοι επίσης ισχυρίζονται πως στην Ινδία ο Γκάντι με ειρηνικό αγώνα έδιωξε τους άγγλους πλανώνται πλάνην οικτρά. Το αποτέλεσμα ήταν η διχοτόμηση της ενώ ο ίδιος ο Γκάντι δολοφονήθηκε. Ας θυμηθούμε ποια είναι η κατάληξη της Ροδεσίας, νυν Ζιμπάμπουε ή γενικότερα της Νότιας Αφρικής. Απ’ όπου κι αν έφυγαν οι άγγλοι, με όποιον τρόπο κι αν έφυγαν, δεν ξέχασαν φεύγοντας να αφήσουν και τους σπόρους του διχασμού και της διχόνοιας. Γι αυτό και σήμερα συμπεριφέρεται σαν …γκέισα των ΗΠΑ.
Απέναντι στην ...Μακαριότητα στν οποίαν αναφέρθηκα πιο πάνω, είδα το αντίπαλον ...δέον (αντί τους ...δέος) όπως λοιπόν, μια προσπάθεια ανάδειξης του αγώνα της ΕΟΚΑ, με την ανακατασκευή-αναστήλωση κρυσφηγέτων, με τεράστια αγάλματα, με επιτύμβιες στήλες σε τόπους θυσίας. Υπερβολές, θα σκεφτεί κανείς. Μα και μεις 'Ελληνες είμαστε, μία από τα ίδια δηλαδή.


υπερμέγεθες άγαλμα του Γρ. Αυξεντίου στη Μονή Μαχαιρά







αναστηλωμένο κρυσφήγετο στην Πάφο





ο χώρος στον οποίον συνελήφθη ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης


Είδα όμως και άλλα που με πίκραναν. Σε κοιμητήριο της Λευκωσίας, πήγα να επισκεφτώ τάφο οικείου προσώπου και είδα το χώρο, εκεί που έθαψαν σκοτωμένους από το πραξικόπημα του 1974. Είδα την αναλγησία, το μίσος ίσως και το ρατσισμό της πολιτείας προς τους σκοτωμένους. Στρατιώτες που υπηρετούσαν κανονικά τη θητεία τους και που εκτελούσαν εντολή άνωθεν να συμμετέχουν στο πραξικόπημα και σκοτώθηκαν, θάφτηκαν, μάλλον πρόχειρα, και οι τάφοι τους πολύ φτωχικοί. Οι άλλοι στρατιώτες, που εκτελούσαν άνθωθεν εντολές να αντισταθούν στο πραξικόπημα και σκοτώθηκαν, θάφτηκαν μάλλον επίσημα και οι τάφοι τους προσεγμένοι. Οι φωτογραφίες, αδιάψευστος μάρτυρας.


ο χώρος ταφής των ...μεν και των ...δε


Οι ...μεν





και οι ...δε





Χώροι Μνήμης και προσκυνήματος


Φωτογραφίες από τον εγκατελελειμένο χώρο των Κρατητηρίων της Κοκκινοτριμιθιάς, εκεί που μαρτύρησαν πάνω από τρεις χιλιάδες έλληνες κύπριοι ...τρομοκράτες επί αγγλοκρατίας.










Επισκέφτηκα και την Μακεδονίτισσα, περιοχή δυτικά της Λευκωσίας. κοντά στο κατεχόμενο αεροδόμιο της Λευκωσίας. Σε ένα χώρο, βρίσκεται το νεκροταφείο -ή κενοτάφια- "εις μνήμη των πεσόντων εις τους αγώνας υπέρ της ελευθερίας της Κύπρου", όπως μας καταμαρτυρεί επιτύμβιος στήλη. Εκεί είδα και αναζήτησα κενοτάφια δικών και γνωστών αλλά και αγνώστων, εκεί όπου το δάκρυ αυθόρμητα θα κατέβει το μάγουλο, εκεί όπου θα νοιώσεις την ανατριχίλα, εκεί όπους θα μακαρίζεις την τύχη σου γιατί εσύ βγήκες ζωντανός από αυτή την ιστορία ενώ όλοι αυτοί δεν μπόρεσαν και έφυγαν προδωμένοι..


Επίλογος ή κάτι σαν ...αυτοκριτική

Αυτή η ..κολώνια του διχασμού κρατεί χρόνια, στην Κύπρο. Ανέκαθεν ήμασταν –και ήμαστε ακόμη- χωρισμένοι σε δεξιούς και αριστερούς, σε γριβικούς και μακαριακούς. Στο χωριό, καφέ θα έπινες στο γαλάζιο καφενείο του Εθνικόφρονος Σωματείου τάδε γιατί οι άλλοι θα έπιναν στο κόκκινο καφενείο. Σε κάθε χωριό, υπήρχαν δύο ποδοσφαιρικές ομάδες, το ΘΟΙ Μιτσερού (Θρησκευτικόν Ορθόδοξον Ίδρυμα) και η ΑΤΕ/ΠΕΚ (δυστυχώς δε γνωρίζω το αρκτικόλεξο) Μιτσερού, για τους δεξιούς και τους αριστερούς αντίστοιχα. Με την αλλαγή της διακυβέρνησης βλέπω μια άλλη τάση…

Ξέρετε τι μ’ ενοχλεί σ’ όλη αυτή την ιστορία, την ιστορία του διχασμού; Όταν τελείωσε ο 2ος παγκόσμιος πόλεμος και άρχισε το μεγάλο πάρτι του χαράγματος των συνόρων και της μοιρασιάς, εμάς τους έλληνες μας βάλανε να μαλώνουμε (ίδε εμφύλιος). Όταν στην Κύπρο οι Άγγλοι κατάλαβαν ότι ήρθε το τέλος τους, έβαλαν τους τούρκους στο παιχνίδι κι εμείς …οργανωθήκαμε σε γριβικούς και μακαριακούς (ίδε πραξικόπημα και εισβολή). Θα υπάρξει ποτέ τέλος σ’ αυτό το ελληνικό …χόμπι; Είθε, αμήν, μακάρι.

Παρασκευή 26 Σεπτεμβρίου 2008

Παιχνίδια της μοίρας ή στο διάβα του χρόνου

ο καλός



ο κακός



και ο άσχημος

Οδοιπορικό Κύπρος, μέρος 5ο

Οικιστική ανάπτυξη

Οι πόλεις αναπτύσσονται κυρίως οριζόντια. Στο κέντρο κατοικοεδρεύουν, κυρίως, οι επιχειρήσεις, όπως αναφέραμε σε κτίρια-μεγαθήρια, ενώ οι κατοικίες, τα τελευταία χρόνια, κτίζονται περιφερειακά. Περιφερειακά έχουν δημιουργηθεί και οι προσφυγικοί καταυλισμοί, σύγχρονα χωριά-πόλεις, οι οποίοι φιλοξενούν προσφυγικές οικογένειες. Τα κτίρια αυτά συντηρούνται, επιδιορθώνονται ή ανακατασκευάζονται με ευθύνη και δαπάνες της κυβέρνησης, ενώ από φέτος νομίζω, θα αρχίσουν να παραχωρούνται και «συμβόλαια ιδιοκτησίας» στους κατόχους τους, με ότι αυτό συνεπάγεται.

Αυτό όμως που εντυπωσιάζει είναι ο οικοδομικός οργασμός σε μονοκατοικίες-μεγαθήρια, μονοκατοικίες-κάστρα. Σπιταρώνες στη μέση του πουθενά.











Υπάρχει μία τάση να κτίζονται μονοκατοικίες …κάποιων εκατοντάδων τετραγωνικώνη διαβίωση σε διαμέρισμα μονοκατοικίας θεωρείται …προνόμιο των αλλοδαπών και των φτωχών και ως το πρώτο βήμα ενός ζευγαριού κυπρίων, πριν την απόκτηση της ιδιόκτητης μονοκατοικίας. Πολλά δωμάτια, σαλονο-τραπεζαρίες που θα χρησιμοποιηθούν ελάχιστες φορές το χρόνο και με αρκετά αποχωρητήρια. Τα σπίτια αυτά κτίζονται λες και τα παιδιά της οικογένειας ποτέ δε θα φύγουν από μέσα, ή όπως αναφέραμε σε προηγούμενη ανάρτηση, κατασκευάζονται λες και οι ιδιοκτήτες τους θα ζήσουν σ’ αυτά …χίλια χρόνια. Φυσικά, υπάρχουν λόγοι γι αυτό το …φαινόμενο των πολλών τετραγωνικών. Οι τράπεζες δίνουν εύκολα δάνεια και το κόστος κατασκευής τους είναι (ήταν, όπως μου είπαν) πολύ πιο χαμηλό απ' ότι στην Ελλάδα. Και τέλος, το πολυτελές σπίτι αποτελεί το …φετίχ ενός πετυχημένου ζευγαριού. Οι πρόσφυγες δικαιούνται δάνεια μέσω ενός φορέα, (Φορέας Ισότιμης Κατανομής Βαρών, ΕΔΩ). Τα δάνεια αυτά είναι σπουδαστικά, επαγγελματικά, για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, σε νεοδημιουργούμενα ζευγάρια, σε Σωματεία, Οργανώσεις και Ενώσεις Προσώπων, καθώς και εγγυήσεις για δάνεια επαγγελματικά και στεγαστικά με εγγύηση του Κεντρικού Φορέα. 'Ενας πρόσφυγας, μπορεί να βάλει υποθήκη περιουσία του στα κατεχόμενα και να πάρει ένα δάνειο.

Και ένα χαρακτηριστικό, στο κέντρο της πόλης, όλα τα υπόγεια γκαράζ των πολυκατοικιών αποτελούν αριθμημένα καταφύγια αεράμυνας.


Κυκλοφοριακό


Η πρώτη πινακίδα που θα συναντήσει κανείς φεύγοντας από το αεροδρόμιο της Λάρνακας, θυμίζει και επισημαίνει στους οδηγούς πως …οδηγούν στην αριστερή μεριά του δρόμου (άλλο ένα κατάλοιπο της Βρετανικής αποικιοκρατίας). Δεν γνωρίζω αν η κυκλοφοριακή αγωγή των κυπρίων είναι καλή ή καλύτερη από την αντίστοιχη ελλαδική, αλλά είδα …ευγένεια στο τιμόνι. Σπάνια άκουγα κορνάρισμα (πουρού, κυπριαστί) ακόμα και αν κάποιος ηλικιωμένος ή γυναίκα ή ξεχασμένος …κατασκήνωνε στην δεξιά λωρίδα και δημιουργούσε μποτιλιάρισμα, ο δε πεζός που διασταύρωνε δρόμο είχε απόλυτη προτεραιότητα. Σε κρίσιμους οδικούς κόμβους δεν υπάρχουν φανάρια τροχαίας, αλλά τα round about, διασταυρώσεις κυκλικής υποχρεωτικής πορείας, που ενώ στην αρχή προβληματίζουν στη συνέχεια αποδεικνύεται η πρακτικότητά τους.



Την τελευταία 5ετία, σε κεντρικούς κόμβους, άρχισε και η κατασκευή ανισόπεδων διασταυρώσεων. Σε γενικές γραμμές το κεντρικό οδικό δίκτυο είναι πολύ καλό· το επαρχιακό και ορεινό δίκτυο έχει …τα χάλια του. Οι οδηγοί, όπως τους έζησα τις 15 μέρες που βρέθηκα εκεί, ήταν προσεκτικοί παρόλο που διαβάζω πως τα τροχαία ατυχήματα έχουν αυξηθεί. Δυστυχώς οφείλονται σε υπερβολική ταχύτητα και …σιγουριά και αφορούν στις νέες ηλικίες.

Πέμπτη 25 Σεπτεμβρίου 2008

Η TVμανία πάει στο βουνό ή το βουνό στην TV

Κάπου, σ' ένα κυπριακό βουνό ...ξεχασμένη


...σε περίπτωση που λείψω για λίγο στο βουνό, για να μη χάσω τις μεσημεριανές εκπομπές...

Τούτη η δίψα δε σβήνει τούτη η μάχη δε παύει...

Τούτη η δίψα δε σβήνει τούτη η μάχη δε παύει...