Τρίτη 23 Σεπτεμβρίου 2008

Το δράμα των ανθρώπων της διπλανής πόρτας


Στην πολυκατοικία που μένω, γνώρισα μία 5μελή οικογένεια, σ’ ένα διαμέρισμα μόλις 60 τ.μ., με μύρια όσα προβλήματα. Το βασικό όλων η οικονομική ανέχεια. Ο μοναδικός, μέχρι πρόσφατα, εργαζόμενος ο πατέρας. Πόσα χρήματα να προσφέρει ο φουκαράς για τα συντήρησή της; Έτσι το φτωχό οικογενειακό εισόδημα το συμπληρώνουν περιοδικά οι παππούδες, οι οποίοι συνεισφέρουν το κατά δύναμιν. Κυρίως αγροτικά προϊόντα από το χωριό. Όλοι μεγαλώνουν με πολλές πολλές στερήσεις. Η περηφάνια τους, κυρίως της μάνας, δεν μας αφήνει περιθώρια για οποιαδήποτε είδους ενίσχυση. Τα δυο αγόρια, υπερβολικά ζωηρά, μπαίνουν στο μάτι των υπόλοιπων ενοίκων. Και μοιραία ολόκληρη η οικογένεια. Δυσκολεύονται να πληρώσουν τα κοινόχρηστα, διαμαρτύρονται για το υψηλό κόστος δαπάνης για θέρμανση, ζητούν μείωση του ωραρίου λειτουργία του καλοριφέρ αλλά είναι μόνοι. ‘Η σχεδόν μόνοι. Βλέπετε η πλειοψηφία της ΓΣ της πολυκατοικίας άλλα αποφασίζει. Έτσι, σχεδόν μόνοι, αρχίζουν να βλέπουν παντού …εχθρούς. Εν τω μεταξύ τα παιδιά μεγαλώνουν, οι απαιτήσεις αυξάνονται, το εισόδημα δε φαίνεται ν’ ακολουθεί τους ίδιους ρυθμούς και οι γκρίνια, οι καβγάδες, οι φωνές και οι τσακωμοί ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας αυξάνουν με γεωμετρική πρόοδο.
Ο παππούς πεθαίνει οπότε στην οικογένεια προστίθεται η γιαγιά, μαζί και η σύνταξη του παππού. Αλλά οι ανάγκες αυξάνονται. Τα δυο αγόρια ακολουθούν πορεία στα Τεχνικά Λύκεια. Αλλά τα λύκεια αυτά λειτουργούν ως …αποθήκες αδύνατων ή και φτωχών μαθητών. Η κατάσταση και η νοοτροπία αυτή ξεκινά από το Υπουργείο, συνεχίζεται με τους εργαζόμενους σ’ αυτά καθηγητές και φτάνει και διαχέεται στους μαθητές και στην κοινωνία. Εκεί, δεν υπάρχει αρχή και τέλος, δεν υπάρχει μέση άκρη. Ο μεγαλύτερος από τα δύο αγόρια παρασύρεται στη δίνη των ναρκωτικών. Τα προβλήματα εντείνονται όσο μεγαλώνουν τα παιδιά και όσο οι απαιτήσεις της εξάρτησης από την ουσία αυξάνονται. Οι καβγάδες στο διαμέρισμα καθημερινές, η δόση πρέπει να εξασφαλιστεί.
Στο στρατό και στη διάρκεια της στρατιωτικής θητείας, το πρόβλημα εντείνεται. Η οικογένεια δεν γνωρίζει πώς να αντιδράσει αλλά και κανείς από εμάς τους υπόλοιπους συνένοικους δεν μπορούμε να βοηθήσουμε. Υπάρχει μια καχυποψία ένθεν κακείθεν. Απλώς παρακολουθούμε αμέτοχοι μια οικογενειακή και προσωπική τραγωδία. Οι επισκέψεις της ασφάλειας συχνότατες, ο νεαρός είναι σεσημασμένος, η πολυκατοικία γνωρίζει, ο φαρμακοποιός που του προμηθεύει σύριγγα γνωρίζει, όλοι γνωρίζουμε. Κανένας μας δεν μπορεί να συνεισφέρει. Μαθαίνουμε πως ο νεαρός μπαίνει σε πρόγραμμα απεξάρτησης -λειτουργεί εδώ στη Λάρισα η ΕΞΟΔΟΣ- και εφησυχάζουμε. Εις μάτην, γιατί ο οχτρός παραμονεύει παντού και καραδοκεί. Όσοι έχετε κάποια ιδέα από τέτοια προγράμματα θα γνωρίζετε πως τα προγράμματα αυτά έχουν μια φιλοσοφία να μην …πηγαίνουν αυτά στους χρήστες αλλά οι χρήστες σ’ αυτά. Έτσι τα οικογενειακά προβλήματα παραμένουν και εντείνονται όταν ο πατέρας απολύεται από τη δουλειά του. Ο νεαρός χρήστης εξαφανίζεται για κάποιο διάστημα και η κάθε επανεμφάνισή τους αναστατώνει το σύμπαν. Η οικογένειά του δεν μπορεί να συνεννοηθεί ακόμα κι αν πρέπει να του προσφέρουν το χαρτζιλίκι, δηλ. τη δόση του, ή να τον αφήσουν μόνο. Ξενοκοιμάται ή κοιμάται στο παγκάκι της πυλωτής, με τη μάνα ακοίμητο φρουρό δίπλα του να μην του επιτρέψει ν’ ανέβει στο διαμέρισμα. Η γκρίνια, οι φωνές, οι έντονες συζητήσεις και οι καβγάδες ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας συνεχίζονται αδιάκοπα κάθε ώρα της ημέρεας αλλά και της νύχτας. Και οι υπόλοιποι συνένοικοι να παρακολουθούμε εξ αποστάσεως. και ο άτυχος νεαρός μέρα με τη μέρα να βυθίζεται στο βούρκο. Την κατάληξη όλοι τη φανταζόμαστε. Κάποια μέρα ο νεαρός μας συνένοικος θα βρεθεί σκοτωμένος από τα ναρκωτικά σε κάποιο παγκάκι, με τη βελόνα καρφωμένη στο μπράτσο του. Και το τραγικό είναι πως η οικογένειά του το γνωρίζει, η ασφάλεια το γνωρίζει, ο φαρμακοποιός το γνωρίζει, εμείς όλοι το γνωρίζουμε, η κοινωνία μας το γνωρίζει. Και περιμένουμε. Περιμένουμε εκείνη την ημέρα.

ΥΓ. Σε σχετική συνομιλία μου με εισαγγελέα μου δήλωσε πως δεν μπορεί κανείς να επέμβει. Ούτε καν οι υπηρεσίες Κοινωνικής Μέριμνας ή άλλες ανάλογες, παρά μόνο αν το θελήσει η οικογένειά του. Και πως είναι γνωστή η κατάληξη τέτοιων περιπτώσεων. Την οποίαν όλοι μπορούμε να φανταστούμε, το μοιραίο!


3 σχόλια:

akrat είπε...

πω πω
καλά και εμείς πτωχοί είμασταν (σε υπόγειο μεγάλωσα) αλλά δεν γίναμε πρεζάκια... εξαίρεσις είναι

jf είπε...

Τα ακούμε μα δεν τα πιστεύουμε. Αλλά κι όταν τα βλέπουμε δίπλα μας και πάλι απίστευτα φαίνονται!

phlou...flis είπε...

@akrat: είναι θέμα οικογένειας και αντιστάσεων

@jamanfou: και το αξιολύπητο είναι πώς δεν έχεις πως να αντιδράσεις

Τούτη η δίψα δε σβήνει τούτη η μάχη δε παύει...

Τούτη η δίψα δε σβήνει τούτη η μάχη δε παύει...