Κυριακή 16 Μαΐου 2010

Αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι...

Κάπως …άκομψα ξεκινώ την ανάρτηση σήμερα; Αλλά έχω βγει εκτός εαυτού με αυτή την κατηγορία υπαλλήλων, οι περισσότεροι των οποίων είναι …διορισμένοι. Ναι, διορισμένοι για να λεν αυτά που τους επιβάλλουν, για να γράφουν αυτά που τους υποβάλλουν, για να λαϊκίζουν, για να παραπληροφορούν, για να πανικοβάλλουν, για να λασπώνουν, για να εξαφανίζουν, για να διαπομπεύουν, για να αναγορεύουν, για να αποπροσανατολίζουν και πολλά άλλα …για να… Αυτή η κάστα εργαζόμενων που ποτέ δεν αναφέρεται στο σινάφι της και στα ίδια κακά τη μοίρας της. Αν δε καμιά φορά, τάχα μου, αναφέρονται στα του δικού τους σιναφιού, το κάνουν ελαφρώς φωνακτά και την επόμενη στιγμή σιωπούν. Αρκετοί αναφέρονται σε κρυφά κονδύλια υπουργείων που χορηγούνται σε δημοσιογράφους για την προβολή του έργου των –ή του «έργου»-, άλλοι σε δημοσιογράφους διορισμένους σε υπουργεία ως εκπρόσωποι αυτών, πάρα πολλοί σε δημοσιογράφους-πολυθεσίτες, σε δημοσιογράφους που είναι συνάμα και εκδότες ή μέτοχοι, σε αδρά αμειβόμενους δημοσιογράφους ή σε άλλου που «ζουν» στα ρετιρέ… Όταν όμως πάει ν’ ανοίξει η κουβέντα, τότε …φιλευσπλάχνως αναφέρονται στον δημοσιογράφο των 700€ ή αυτόν που εργάζεται «…στο χιόνια και στο λιοπύρι για μια μπουκιά κι ένα ποτήρι» και κλείνουν την κουβέντα.

Θα σκεφτείτε ίσως, μα τι έπαθε ο φλούφλης και τα ‘βαλε τώρα με τους δημοσιογράφους, λες και αυτοί φταίνε για όλα. Δίκιο έχετε, απλώς διάβασα ένα άρθρο στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ με τίτλο «Οι πολλές άδειες του Δημοσίου» (κλικ) της Μαριλής Mαργωμένου και εξεμάνην. Διαβάζοντας κανείς το περιεχόμενο, θα «συνειδητοποιήσει» πως τελικά όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι που θα θελήσουν να το επιδιώξουν μπορεί νομότυπα να εξασφαλίσουν άδεια η οποία να διαρκεί μέχρι και… τρεισήμισι μήνες, ήτοι όλο το καλοκαίρι, και λίγο απ’ το φθινόπωρο!

Αναφέρει το …ρεπορτάζ: «Αν δεν είστε δημόσιος υπάλληλος το πιθανότερο είναι να θεωρείτε πως εκείνοι που εργάζονται στο Δημόσιο δικαιούνται τόση άδεια, όση και οι υπάλληλοι στη δική σας εργασία – δηλαδή ένα μήνα το χρόνο... … ο δημόσιος υπάλληλος δεν παίρνει απλώς την άδειά του κάθε καλοκαίρι. Παίρνει άδεια όλο το καλοκαίρι, και λίγο απ’ το φθινόπωρο!....». Εξηγεί δε αναλυτικότερα: «…Ο δημόσιος υπάλληλος έχει την κανονική του άδεια, η οποία φθάνει τις 25 εργάσιμες ημέρες… Ο δημόσιος υπάλληλος σε πρώτη φάση μπορεί να δηλώσει αιμοδότης, και να κερδίσει τέσσερεις (4) εργάσιμες ημέρες!... …Αλλά μπορεί να αξιοποιήσει και τη γονική του ιδιότητα, άλλο ένα τετραήμερο αδείας «για την παρακολούθηση της προόδου» του νεαρού βλαστού του…. Κάθε δημόσιος υπάλληλος που έχει υπολογιστή στο γραφείο του, δικαιούται άλλες έξι μέρες άδεια… ...Μπορεί ακόμα να επιστρατεύσει την αναρρωτική άδεια. Για τις δέκα πρώτες ημέρες, δεν χρειάζεται καν χαρτί γιατρού!... …Ή ακόμα να ζητήσει και να πάρει 22 (είκοσι δύο) ακόμη εργάσιμες ημέρες άδεια, για να αντεπεξέλθει στις ανάγκες του διδακτικού έτους, αν έχει εγγραφεί στο Ανοικτό Πανεπιστήμιο….». καταλήγει δε πως: «…Αν συνθέσετε όλες αυτές τις διδακτικές πληροφορίες, γίνεται σαφές πως ένας δημόσιος υπάλληλος δύναται να επωφεληθεί όλων των παραπάνω αδειών, και τελικά να εξασφαλίσει μια ζηλευτή άδεια η οποία να φθάνει τις 71 εργάσιμες ημέρες, ή αν προτιμάτε τις 14 εβδομάδες, ή τους 3,5 μήνες! Σε αυτό το διάστημα, βέβαια, μπορείτε να προσθέσετε και τις επίσημες αργίες του μικρού μας κράτους που αφαιρούν απ’ το συνολικό χρόνο εργασίας άλλες 12 εργάσιμες ημέρες (συν δύο ημιαργίες - αλλά ποιος τις μετράει όταν μιλάμε για ογδόντα ημέρες καθισιό…). Και τότε πλέον, θα καταλήξετε στο συμπέρασμα πως κάνατε μεγάλο λάθος που δεν μπήκατε στο Δημόσιο όσο ακόμα ήταν καιρός. Διότι αν ήταν δυνατόν ένας δημόσιος υπάλληλος να βάλει όλες του τις άδειες στη σειρά μαζί με τις επίσημες αργίες, θα μπορούσε να φύγει απ’ την εργασία του σήμερα, που το ημερολόγιο γράφει 16 Μαΐου και να επιστρέψει στο γραφείο του γύρω στις… 20 Σεπτεμβρίου! Και καλό χειμώνα…».

Διαβάζοντας κανείς όλα τα προαναφερόμενα, σίγουρα θα συμφωνήσετε κι εσείς πως … κάνατε μεγάλο λάθος που δεν μπήκατε στο Δημόσιο όσο ακόμα ήταν καιρός, όπως και η ίδια αναφέρει. Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Όλοι κάνουμε ακριβώς τα ίδια πράγματα; Ή μήπως η αναλογία των δημοσίων υπαλλήλων με τα «συμπτώματα» αυτά είναι η ίδια σ’ όλες τις κατηγορίες εργαζόμενων; Μήπως στον ιδιωτικό τομέα ο εργοδότης –και στη συνέχεια ο ασφαλιστικός φορές- δεν πληρώνει επίδομα ασθένειας; Ή μήπως δεν τους παρέχεται γονική άδεια; Αναρωτήθηκε κανείς, τι είδους προβλήματα υγείας υφίστανται οι υπάλληλοι που αποκλειστικά εργάζονται μπροστά στην οθόνη ενός υπολογιστή και όχι μόνον οι δημόσιους υπάλληλους; Αλλά το ξανάπαμε από αυτήν εδώ τη στήλη•όπως όταν ο διάολος δεν έχει δουλειά …πηδάει τα παιδιά του, έτσι και όταν κανείς δημοσιογράφος ή υπουργός δεν έχει τι να γράψει και τι να επιδείξει, ασχολείται με τον δημόσιο υπάλληλο και την εξυγίανση του δημοσίου. Αψεγάδιαστο παράδειγμα, τα έκτακτα μέτρα που αφορούν την κρίση τα φορτώθηκε όλα ο δημόσιος τομέας και οι εργαζόμενοι σ’ αυτόν, μαζί και οι συνταξιούχοι. Αυτοί που …ευθύνονται για τη σημερινή οικονομική κατάσταση της Ελλάδας. Και όλα πάνε καλά!

ΥΓ. Φυσικά δεν αναφέρομαι σε όλους τους δημοσιογράφους αλλά σ' εκείνη τη μερίδα που εμπίπτουν στην ίδια αναλογία με αυτή των δημοσίων υπαλλήλων που δεν δουλεόυν αλλά μας δουλεύουν. Γιατί φρονών πως υπάρχουν και ...τίμιοι δημοσιογράφοι όπως και τίμιοι ευσυνείδητοι δημόσιοι υπάλληλοι!
 

5 σχόλια:

nickpet είπε...

...γι αυτό και το σύνθημα "Αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι" ακούγεται από όλα τα στόματα, δημοσίων υπαλλήλων και μη, μικρών και μεγάλων, πράσινων, μπλε και διαφόρων αποχρώσεων ανθρώπων...
Όλοι αυτοί δημιουργούν ένα "σωστό" κλίμα, όχι μόνο για νας φέρουν προ τετελεσμένων γεγονότων, αλλά και για να "γλείψουν" και λίγο απ το"μέλι" των μυστικών κονδυλίων των μεγάλων υπουργείων προς πληρωμένους δημοσιογραφίσκους...

maxforeigner είπε...

Mε πείρα ... 35 ετών δημοσιοϋπαλληλίας, διαπιστώνω ακόμα μια φορά την παράφορα άδικη κριτική που γίνεται για τους δημοσίους υπαλλήλους. Δεν θα πω κάτι για τους δημοσιογράφους διότι έχω καταλήξει από πολύ καιρό στις διαπιστώσεις που επισημαίνεις (κι έχω πάψει- σχεδόν εντελώς- να διαβάζω εφημερίδες και να ακούω ειδήσεις στη τηλεόραση). Στη δημοσιοϋπαλληλική μου καριέρα δεν έχω ακούσει καμιά περίπτωση υπαλλήλου που πήρε άδεια πέραν της κανονικής ή/και της νομίμου αναρρωτικής (πολλοί εργάζονται ακόμα και με πυρετό ή άλλες παθολογικές καταστάσεις). Το ότι υπάρχουν δημόσιοι υπάλληλοι που περνούν τη δημοσιοϋπαλληλική τους καριέρα χωρίς να κάνουν κάτι, είναι γνωστό. (Δεν είναι του παρόντος να αναζητήσουμε τα αίτια). Αλλά στη συντριπτική τους πλειοψηφία οι δημόσιοι υπάλληλοι κάνουν ό,τι είναι δυνατόν για την υπηρεσία τους, μέσα στα πλαίσια της ατέρμονης γραφειοκρατίας και του ασφυκτικά (ακόμα) κομματικού κράτους=μηχανισμού.

dyosmaraki είπε...

Το διάβασα κι εγώ το άρθρο και ενώ σε γενικές γραμμές με βρίσκουν αντίθετη κάποια προνόμια που έχουν οι δημόσιοι υπάλληλοι (έναντι των ιδιωτικών) θεωρώ πως το συγκεκριμένο άρθρο είναι άκρως επιλεκτικό, αποπροσανατολιστικό και επιχειρεί να δημιουργήσει εντυπώσεις και εμπάθειες.
Για παράδειγμα ανάμεσα στις άλλες άδειες ο συντάκτης (επιλεκτικά) αναφέρεται στις 22 ημέρες άδειας για το Ανοικτό Πανεπιστήμιο και κάνει ιδιαίτερη μνεία.
Δεν διευκρινίζει όμως πως πρόκειται για άδεια που αφορά την εξεταστική περίοδο (όπως συμβαίνει για οποιαδήποτε άλλο ΑΕΙ) και επίσης πως οι 22 ημέρες που δίνονται αφορούν το ανώτατο όριο (π.χ. εάν κάποιος πάει για δεύτερη εξεταστική). Επίσης δεν αναφέρει πως και στον ιδιωτικό τομέα υπάρχει η δυνατότητα να ζητήσεις άδεια για τη περίοδο των εξετάσεων (ισχύει για όλες τις Σχολές και όχι μόνο για το Ανοικτό Πανεπιστήμιο) ανεξάρτητα εάν οι εργοδότες στον ιδιωτικό τομέα κατά παράβαση του Νόμου αρνούνται να τη δώσουν στους εργαζόμενους.

Ἅ λ ς είπε...

ετσι ακριβως!! αντε γιατι την εχουν δει καπως ολοι τους.....

phlou...flis είπε...

@nickpet: για το οποίο "μέλι" ούτε κουβέντα

@Mike: λοιπόν, αγαπητέ μου, σε πολλούς μένει αυτή η πίκρα.

@dyosmaraki: Δίκιο έχεις

@Αλς: έχουμε κι εμείς την ευθύνη μας

Τούτη η δίψα δε σβήνει τούτη η μάχη δε παύει...

Τούτη η δίψα δε σβήνει τούτη η μάχη δε παύει...