Σάββατο 12 Νοεμβρίου 2016

Ένας κύκλος έκλεισε, ένας νέος αρχίζει;

  

Παρασκευή 11 Νοεμβρίου 2016 -τότε …έκλεισα τις προϋποθέσεις- έκλεισε και ένας (άλλος ένας;) κύκλος στη ζωή μου∙αποχαιρέτησα τις σχολικές αίθουσες, τους μαθητές μου. Ήταν μια μέρα αμηχανίας. «Ακόμα εδώ είσαι;» μου έλεγαν συνάδελφοι μου στο Γραφείο Διδασκόντων κι εγώ χαμογελούσα παγωμένα. Θα μπορούσα να είχα φύγει μια βδομάδα πιο νωρίς καθώς η «λύση της υπαλληλικής μου σχέσης» είχε φτάσει με φαξ στη Δ/νση Δ/θμιας Εκπ/σης Λάρισας, αλλά ήθελα και δεν ήθελα. Ο αντικαταστάτης μου ήρθε την ίδια μέρα που με πήραν στο τηλέφωνο από τη Δ/νση, αλλά και πάλι δεν έφευγα. Ήθελα να χαιρετήσω τα παιδιά, να συστήσω στα παιδιά τον αντικαταστάτη μου, να παραδώσω σ’ αυτόν, ξέρετε, κάτι σαν …τελετή παράδοσης – παραλαβής (καμία σχέση). 
  Η σχέση με τα παιδιά, με τους μαθητές δεν είναι μια άλλη σχέση, είναι μια ιδιαίτερη σχέση. Ακόμα και με αυτούς τους μαθητές που κάποια μέρα μάλωσα, τιμώρησα, φώναξα, ακόμα και μ’ αυτούς κάτι σε συνδέει. Ακόμα και το δικό τους «καλή τύχη δάσκαλε» είναι διαφορετικό. Και το χειροκρότημα στο τέλος σε κάνει να φεύγεις με γοργά βήματα από την αίθουσα μη βουρκώσεις μπροστά τους. Κατάφερα να αποχαιρετήσω λίγα παιδιά μόνον, δεν είχα το κουράγιο να μπω σε όλα τα τμήματα. Ξέρω πως έκανα λάθος, αλλά δεν μπορούσα. Ίσως κάποια σχολική γιορτή να παρακολουθήσω και εκεί να δω όσα παιδιά δεν είδα. 
   Σε μια μέρα, σε διαγράφουν από το κεντρικό σύστημα Μηχανοργάνωσης των σχολείων, ωσάν να μην υπήρξες ποτέ. Την άλλη μέρα, σου ανακοινώνουν ότι διαγράφεσαι από το Μητρώο Μισθοδοτούμενων. Παίρνεις στα χέρια σου το ανανεωμένο Ωρολόγιο Πρόγραμμα Μαθημάτων και ανακαλύπτεις ότι δεν είσαι εκεί∙. «έφυγες» με ένα πάτημα κουμπιού, Delete sheet rows! Σου ανακοινώνεται επίσημα η Λήξη της Υπαλληλικής Σχέσης και …μπουμ εξαφανίζεσαι από τον -μέχρις εκείνης της στιγμής» γνώριμο κόσμο σου. Συνειδητοποιείς ότι ανήκεις πια σε έναν άλλο κόσμο, όσων αφυπηρέτησαν, κοινώς στον κόσμο των συνταξιούχων. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα πρέπει να παραμείνεις άεργος de jure. 
  Πώς νιώθω; Θα δούμε από Δευτέρα, την άλλη βδομάδα, τον άλλο μήνα ίσως. Θα πρέπει να το συνειδητοποιήσω ακόμα. Αλλά δε με πιάνει και η απαισιοδοξία. Ξέρετε, όταν οι άλλοι παρακαλούν να βρέξει, εγώ νιώθω ήδη μούσκεμα(1). 

Καληνύχτα σε όλες και όλους! 

ΥΓ. (1) Η φράση είναι κλεμμένη από τον προσφάτως αποβιώσαντα Leonard Cohen 

ΥΓ. Ποιος ξέρει, ίσως ενεργοποιήσω το παρόν ιστολόγιο το οποίο «καταβροχθίστηκε» από το «ελαφρόμυαλο» facebook!

Τετάρτη 30 Μαρτίου 2016

Οι πρόσφυγες …διαχρονικά

   -Φάε το φαΐ σου γιατί αν δεν το φας θα στο φάνε οι πρόσφυγες. Φράση που έλεγαν οι μανάδες στην ελεύθερη Κύπρο μετά το 1974 -και την προσωρινή-μόνιμη εγκατάσταση των προσφύγων σε άλλα μέρη της Κύπρου- στα παιδιά τους προκειμένου αυτά να φάνε το φαγητό τους. 
  -Καλύτερα να πηγαίναμε στη Ρωσία, έλεγε θεία μου από τον Πόντο η οποία είχε εγκατασταθεί με την οικογένειά της στην Περιχώρα Δράμας. –Τουλάχιστον εκεί μας λέγανε Έλληνες, ενώ εδώ μας φώναζαν ρωσοπόντιους, και τόλεγε με μεγάλο παράπονο.
   
   Τελικά το δράμα των προσφύγων είναι παντού ίδιο. Το σκηνικό ίσως διαφέρει λίγο. Ακόμα και μέσα στην ίδιά τους την πατρίδα. Φανταστείτε τώρα αυτούς που προέρχονται από άλλη χώρα και ανήκουν και σε άλλη θρησκεία∙όρα πρόσφυγες Συρίας, Αφγανιστάν κλπ. Οι λόγοι προσφυγιάς είναι πάνω κάτω ίδιοι, τα βάσανα είναι πάνω κάτω ίδια, η αντιμετώπιση από τον κόσμο είναι πάνω κάτω ίδια, η εκμετάλλευση από τους επιτήδειους είναι πάνω κάτω ίδια, η ανθρωπιά που συναντούν και η αλληλεγγύη είναι πάνω κάτω ίδια.
   Οι πρόσφυγες ήρθαν εδώ με σκοπό να φύγουν για Ευρώπη, αφού ενδιάμεσα τους εκμεταλλεύτηκαν διάφοροι επιτήδειοι. Αρκετοί τα κατάφεραν, οι υπόλοιποι όχι. Κατά πως δείχνουν τα πράγματα, πολλοί θα μείνουν εδώ, ίσως για πάντα, ίσως μέχρι να αποκατασταθεί η κατάσταση στη χώρα τους. Γι’ αυτό, θα πρέπει να τους παράσχουμε ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης, να τους ανοίξουμε την αγκαλιά, να μην τους απομονώσουμε, να σεβαστούμε τις ιδιαιτερότητές τους, να προσπαθήσουμε να τους εντάξουμε στην ελληνική κοινωνία και πραγματικότητα, να τους αντιμετωπίσουμε με ίδια κριτήρια όπως τους υπόλοιπους Έλληνες. Να κάνουμε δηλαδή αυτό που έκανε η Αμερική και η Αυστραλία και η Γερμανία και το Βέλγιο όταν εμείς οι Έλληνες πήγαμε εκεί ως μετανάστες. Να κάνουμε αυτό που έγινε εδώ με τους Αλβανούς (χωρίς την παρένθεση των πρώτων χρόνων) με τα παιδιά δεύτερης γενιάς που είναι πλήρως ενταγμένα εδώ και γνωρίζουν την Ελλάδα ως πατρίδα∙δεύτερη ίσως αλλά πατρίδα. Μήπως όλοι οι Έλληνες είμαστε …πρώτο πράμα;


Οι παρακάτω φωτογραφίες είναι από τα πρώτα χρόνια της προσφυγιάς 1974 στην Κύπρο. Άραγε, σε τί διαφέρουν από την σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα με τους πρόσφυγες από Συρία; Απλώς οι άνθρωποι και ο χρόνος



Τρίτη 15 Μαρτίου 2016

Καλό ταξίδι μάνα….

  
  Είναι πολλά αυτά που θέλω να γράψω, είναι περισσότερες οι θύμησες πού έρχονται στο μυαλό, είναι άπειρες οι σκέψεις που με διακατέχουν. Αν θα έπρεπε να τα απεικονίσω σε μια ανάρτηση, θάπρεπε να ξεκινήσω από δυο αφετηρίες∙η μία από Πόντο κι η άλλη από Κύπρο.
   Ξεκινώντας από Πόντο, θάπρεπε να μιλήσω για τον παππού ΧατζηΓιάννη που έφυγε σε μικρή ηλικία από κείνα τα μέρη, για τους συγγενείς του που στη συνέχεια ξεσπιτώθηκαν και ρίζωσαν στην Περιχώρα Δράμας, για την άφιξή του στην Κύπρο, για το συναπάντημά του με τον αδερφό του, για τη συνεύρεσή του με τη γιαγιά Κυριακή, για την οικογένεια που δημιούργησαν, για τις δραστηριότητές του στη Λάπηθο και στη συνέχεια στον Άη Γιώργη Κερύνειας, για τον αναπάντεχο θάνατο της συζύγου του και στη συνέχεια το δικό του….
   Από την άλλη, θα έπρεπε να μιλήσω για το Κάρμι και τον παππού Λούκα, για τη γιαγιά Ειρήνη και το Τριμίθι, για το γάμο και την οικογένειά τους, για την μετεγκατάστασή τους στην Κάτω Κερύνεια και τις δραστηριότητές τους εκεί και εν τέλει για το σμίξιμό τους με την οικογένεια του ΧατζηΓιάννη-Κυριακής.
   Θα έπρεπε επίσης να μιλήσω για το Χριστάκη (Τάκη) και την Ανατολή (Τούλας), τον έγγαμο βίο και την οικογένειά τους, για τη ζωή τους στην Πάνω Κερύνεια και στα νεώτερα χρόνια για τον εγκλωβισμό τους στην υπό τούρκικη κατοχή Κερύνεια και τον δύσκολο χρόνο της εκεί διαβίωσής τους, για την αιχμαλωσία, για την πρόχειρη μετεγκατάστασή τους στην ελεύθερη Λευκωσία, για την -προσωρινή, όπως πιστεύαμε, αλλά τελικά μόνιμη όπως αποδεικνύεται- μετεγκατάστασή τους στην Αθήνα, για τα εγγόνια τους και το πρώτο τους δισέγγονο…
   Θάπρεπε να μιλήσω και για άλλα που μου ‘ρχονται στο μυαλό τώρα που γράφω, αλλά αυτά δε χωράνε σ’ ένα χαρτί, πόσο μάλλον σε μίαν ανάρτηση. Αυτά θα μείνουν στον μπαούλο των δικών μου αναμνήσεων, κλειδαμπαρωμένα αλλ’ όχι καταχωνιασμένα, θα αφορούν εμένα και την οικογένειά μου. Θα τα ξεδιπλώσουμε και πάλιν όταν …ξανασμίξουμε, να τα ξαναθυμηθούμε, να τα αναλύσουμε. Προς το παρόν σου εύχομαι καλό ταξίδι, να πας εκεί να συναντήσεις τον πατέρα και τη μάνα σου, τον αδερφό σου και τους λοιπούς συγγενείς σου, εκεί που δεν έχει ξενιτειά, ξεριζωμούς και προσφυγιές, εκεί που θε νάρθουμε κάποια στιγμή όλοι μας. Και να ξέρεις, πως είχες και θα έχεις όλη την αγάπη μας, κι ας μη σου το δείχναμε τόσο πολύ.

ΥΓ. Σου γράφω εκ των υστέρων για να σου πω πως στο κατευόδιό σου, στον τελευταίο αποχαιρετισμό, ήταν πολλοί παλιοί γνωστοί. Ήταν παλιοί σου γείτονες από την Κερύνεια, η Ιφιγένεια και ο Γιαννάκης, ο Λάκης με τη σύζυγό του, ο Κώστας με τη Δήμητρα, ήταν συγγενείς μας από την Κερύνεια, η ανηψιά σου Χρύσω και η Μικαέλα της βαφτιστικιάς σας, ήταν ο ανηψιός σου Μιχάλης αλλά και ο ανηψιός σου Κώστας από τους συγγενείς μας από τον Πόντο, ήταν τα συμπεθέρια σου από τη Λάρισα, η Βάια με τα παιδιά της Ιφιγένεια και Θανάση, ήταν πολλοί συνάδελφοι της Ιωάννας, τους περισσότερους εξ αυτών τους είχες γνωρίσει, ήταν ακόμα και συγκάτοικοί σου από τον Προμπονά. Ήταν άνθρωποι που σε αγαπούσαν και είχαν ένα καλό λόγο να σου πουν. Φυσικά είμαι σίγουρος πως τους έβλεπες, μας έβλεπες όλους, απλώς δεν μπορούσες να μας μιλήσεις. Τώρα ησύχασε, βρες τους δικούς σου γιατί έχετε πολλά να πείτε.

Καλό ταξίδι ρε μάνα, καλό σου ταξίδι….
   

Η φωτογραφία αυτή τραβήχτηκε την παραμονή της αναχώρησής της αγαπημένης μας μητέρας, παρέα με τον επί 60+ σύντροφο της ζωής της.

   

Σάββατο 13 Φεβρουαρίου 2016

Από το Ημερολόγιο ενός μη αγρότη



Αγροτικές κινητοποιήσεις, ένα ετήσιο επαναλαμβανόμενο φαινόμενο -στη φυσική το λένε «περιοδικό φαινόμενο», κάτι σαν ...φεστιβάλ με πολλά χάπενιγκς στους δρόμους, με τους ίδιους και τους ίδιους -οι απόγονοι απλώς αναλαμβάνουν ...έργο.


Η συνταγή είναι δοκιμασμένη, σαν τα μακαρόνια του Ακάκιου. Μαζεύουμε πεντέξι γεωργικά μηχανήματα -για αρχή, στήνουμε τέντες, φέρνουμε πλαστικές καρέκλες και τραπεζάκια -ενίοτε το σκηνικό αυτό είναι εποχούμενο, καίμε λάστιχα, ανεβάζουμε μαύρες σημαίες, συγκεντρωνόμαστε κάθε 8 μμ, φωνάζουμε κι άλλους, φέρνουμε κι άλλα γεωργικά μηχανήματα -για να ανταγωνιστούμε τα μπλόκα των ...άλλων, συντάσσουμε αιτήματα ή «αιτήματα» -κάθε μπλόκο τα δικά του, ερχόμαστε σε επαφές με άλλα μπλόκα -για να φαίνεται η ομοψυχία, συμφωνούμε με αυτούς ότι διαφωνούμε σχεδόν σε όλα, κλείνουμε περιοδικά δρόμους και παράδρομους, επικαλούμαστε το λαό και τις λοιπές κατηγορίες εργαζομένων πως ...είναι μαζί μας στο δίκαιο αγώνα μας, ανεχόμαστε κάθε λογής «συμπαράσταση» από την φασίζουσα άκρα δεξιά έως την άκρα αριστερά, απειλούμε για κάθοδο στην Αθήνα –ενίοτε την πραγματοποιούμε-, αδειάζουμε τελάρα με φρούτα και λαχανικά, πετάμε καμιά ντομάτα και χύνουμε λίγο γάλα, δημιουργούμε …μπούγιο, γεμίζουμε τα παράθυρα στων καναλιών πρωί-μεσημέρι-βράδυ, εκφωνούμε λόγους, πραγματοποιούμε και μία συναυλία συμπαράστασης άμα λάχει, παραδίδουμε αιτήματα-ψηφίσματα, επιστρέφουμε …νικητές και μαζευόμαστε στα χωριά μας στα σπίτια μας. 

Τώρα, αν κερδίσαμε κάνα ψίχουλο, αν παρατείναμε για τις καλένδες το Μητρώο αγροτών, αν κερδίσαμε αφορολόγητο πετρέλαιο, αν όντως κερδίσαμε φίλους ή δημιουργήσαμε νέους εχθρούς, αν.... εε, λίγο μας νοιάζει. Οι αφίσες και τα πανό παραμένουν ίδια -απλώς αλλάζουν οι ημερομηνίες καλέσματος. Η ετήσια υποχρέωσή μας πραγματοποιήθηκε επιτυχώς… άντε και του χρόνου.

Σάββατο 23 Ιανουαρίου 2016

Περί ...Αγροτικών Μπλόκων, Διακινητών, Συλλαλητηρίων

..περί αγροτικού
Διαβάζω: Οι αγρότες αποφάσισαν να συνεχίσουν τον αγώνα... Δηλαδή; ...Να κρατήσουν κλειστούς τους δρόμους. Αυτός είναι ο αγώνας λοιπόν και όχι να αποσαφηνιστεί επιτέλους το βασικό ερώτημα "Ποιος λογιέται αγρότης"; Αυτός με τα 20, 30 στρέμματα ή αυτός με τα 500, 1000. Αυτός που είναι κατ' επάγγελμα αγρότης και μόνο ή και αυτός που συμπληρωματικά είναι αγρότης. Δεν κατέχω το αγροτικό θέμα, ούτε διδακτορικό έχω, απλά αναρωτιέμαι.
Διαβάζω: ο πρωθυπουργός ενημέρωσε τον υπουργό εργασίας πως είναι ανοικτός σε συνάντηση με τους αγρότες. Ερωτώ: ποιους αγρότες, αυτούς των μπλόκων της Μακεδονίας, των Τεμπών ή της Νίκαιας; Γιατί αυτοί μεταξύ τους ΔΕΝ μιλιούνται και ας μην κάνουμε όλοι τα στραβά μάτια. Δεν έχουν κοινά συμφέροντα, δεν ανταμώνονται παρά μόνο συναγωνίζονται. Εδώ δε μιλάμε για αγρότες αλλά για διαγωνισμό και διαγωνισμό μπλόκων
- Εμείς έχουμε μεγαλύτερο μπλόκο
- Όχι, εμείς έχουμε μεγαλυτερότερο μπλόκο
- Ναι αλλά εμείς κινητοποιήσαμε περισσότερους γεωργικούς ελκυστήρες (τρακτέρ)
- Εμείς, όμως, κινητοποιήσαμε και άλλα γεωργικά μηχανήματα

κ.ο.κ. ...επίδειξη ...χρωματικών δυνάμεων δηλαδή!

...περί διακινητών-δουλεμπόρων
Οι δημοσιογράφοι που κάνουν το ρεπορτάζ για τους πρόσφυγες, δηλώνουν πως στους διακινητές υπάρχουν και Έλληνες. Τους γνωρίζουν, τους βλέπουν και αναρωτιέμαι ΓΙΑΤΙ δεν τους καταγγέλλουν. ΓΙΑΤΙ δεν επεμβαίνουν οι εισαγγελείς αυτεπάγγελτα. 
Ας αφήσουμε τα περί ...απονομής Βραβείου Νόμπελ στους κατοίκους των νησιών και ας συλάβουμε αυτους τους εγκληματίες κατά συρροήν, ένθεν κακείθεν του Αιγαίου. Ας τους βάλουμε σε παρόμοιες σαπιόβαρκες και να τους αμολήσουμε στο Αιγαίο, μόνους, αβοήθητους

...περί συλλαλητηρίων
Αναρωτιέμαι ΓΙΑΤΙ, ακόμη κι εδώ στο fb, δε λέμε τις αλήθειες -εξ επιτούτου χρησιμοποιώ τον πληθυντικό, γιατί οι αλήθειες μπορεί να είναι πολλές, εδώ παραθέτω τη δικιά μου- κρυβόμαστε και υποκρινόμαστε και δεν τα γράφουμε.
Αναφέρομαι στις τελευταίες κινητοποιήσεις. Και δεν υποστηρίζω πως είμαι ειδικός περί το ασφαλιστικό-συνταξιοδοτικό ή περί τα φορολογικά για να εκφέρω άποψη ειδήμονος. Αυτό όμως που βλέπω είναι πως γιατροί, δικηγόροι, μηχανικοί, ελεύθεροι επαγγελματίες αλλά και μεγαλοαγρότες, οι κατεξοχήν και κατ' εξακολούθηση και κατά συρροή ΦΟΡΟΦΥΓΑΔΕΣ, διαμαρτύρονται και προβαίνουν σε συλλαλητήρια για τις ασφαλιστικές εισφορές. Αν πιστέψω πως οι περισσότεροι εξ αυτών δηλώνουν ετήσιο εισόδημα 5-12.000 ευρώ, ε ναι, έχουν δίκαιο, πώς να πληρώνουν τις υπέρογκες εισφορές;



Παρασκευή 8 Ιανουαρίου 2016

Κινήσεις Τουρκικής κυβέρνησης απέναντι στους έλληνες χριστιανούς

Οι τελευταίες κινήσεις της Τουρκικής κυβέρνησης απέναντι στους έλληνες χριστιανούς δεν πρέπει να μας προβληματίσουν;

   Η Τουρκική κυβέρνηση επιτρέπει την τέλεση Θείας Λειτουργίας στην Ι.Μ. Παναγίας Σουμελά στην Τραπεζούντα, σύμβολο επί 16 αιώνες του Ποντιακού Ελληνισμού, μετά από τόοοοσα χρόνια. Κι εμείς προστρέχουμε και χαιρετίζουμε αυτήν την κίνηση.

  Η Τουρκική κυβέρνηση επιτρέπει τον αγιασμό των υδάτων στη Σμύρνη μετά από τόοοοσα χρόνια κι εμείς προστρέχουμε και χαιρετίζουμε αυτήν την κίνηση.

  Η Τουρκική κυβέρνηση επιτρέπει την τέλεση Θείας Λειτουργίας σε κατεχόμενες εκκλησίες στην κατεχόμενη Κύπρο μετά από τόοοοσα χρόνια κι εμείς προστρέχουμε και χαιρετίζουμε αυτήν την κίνηση.

   Η Τουρκική κυβέρνηση επιτρέπει τον αγιασμό των υδάτων στην κατεχόμενη Αμμόχωστο μετά από τόοοοσα χρόνια κι εμείς προστρέχουμε και χαιρετίζουμε αυτήν την κίνηση.


  Προς τι αυτό το "άνοιγμα" της Τουρκίας προς τους χριστιανούς; Αυτές οι κινήσεις της Τουρκικής κυβέρνησης δε μας προβληματίζουν; Έγινε, τάχαμου, δημοκρατικότερη η τουρκική κυβέρνηση; Εκατάλαβε το λάθος της μετά από τόοοοσα χρόνια και αποκαθιστά την αδικία; Ελυπήθηκε τους χριστιανούς τους οποίους οι παλαιότερες τουρκικές κυβερνήσεις, εσφαγίασαν και κατεδίωξαν και τους ζητά -εμμέσως- συγγνώμη; Μήπως δημιουργεί κλίμα και δυναμική θρησκευτικού τουρισμού προς την Τουρκία και τα χριστιανικά σε αυτήν μνημεία; Αυτό που έχουμε μάθει χρόοοονια τώρα είναι πως οι Τουρκικές κυβερνήσεις τίποτε δεν κάνουν στην τύχη!

http://www.kathimerini.gr/844739/article/epikairothta/ellada/meta-apo-94-xronia-agiasmos-twn-ydatwn-sth-smyrnh-gia-ta-8eofania

Πέμπτη 7 Ιανουαρίου 2016

ΣΚΕΨΕΙΣ-ΑΠΟΨΕΙΣ και ...Charlie


   Σε λίγες μέρες οι Γάλλοι θα ξαναθυμηθούν το ...Charlie Hebdo και το δημοσίευμά του με το οποίο σατίριζε το Μωάμεθ, κάθε ιερό και όσιο (για τους άλλους), την επίθεση και τα θύματα αυτής και τον εφιάλτη που ξύπνησε για το Παρίσι. Οι Γάλλοι πολίτες -κυρίως οι παριζιάνοι- και οι πολιτικές Αρχές θα τιμήσουν αυτά και αυτούς. Και αναρωτιέμαι: ένα σκίτσο που προσβάλλει έναν λαό έγινε αφορμή για πολλαπλά αθώα θύματα, δηλαδή ΕΝΑΣ ο ηθικός αυτουργός και κανείς δεν τόλμησε να τον καταδικάσει, παρά μόνο τον ηρωποιήσανε (θυμάστε εκεινο το ...je suis Charlie). Δηλαδή αυτό το ..."η σάτιρα δεν (πρέπει) να έχει όρια" (επειδή λένε πως και ο Αριστοφάνης δεν είχε) είναι ΤΟ ορθόν; Προκαλείς, δέχεσαι αντίδραση (διότι είναι παγκόσμιος ο νόμος της Δράσης-Αντίδρασης), την πληρώνουν αθώοι και μετά κυνηγάς τους φυσικούς αυτουργούς αφήνοντας στο απυρόβλητο τους ηθικούς αυτουργούς; Αυτό δεν είναι υποκρισία, ίσως ...δυτική υποκρισία; 

Τετάρτη 6 Ιανουαρίου 2016

Σήμερα τα Φώτα και ο Φωτισμός

Ο …ΚΑΘΑΡΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΥΔΑΤΩΝ 

Καλημέρα σε όλες και όλους. Φώτα σήμερα, φωτισμός να ‘ρθει σε όλες κι όλους κι άμα δεν έρθει θάρθω ‘γω να σας τ’ αλλάξω. Σήμερα καθαρίζονται-καθαγιάζονται και τα νερά και είπα κι εγώ να συμμετάσχω στο έθιμο, στον …καθαρισμό των νερών του Πηνειού, να βουτήξω να πιάσω το Σταυρό. Ψάχνω να βρω το μαγιό, πουθενά μαγιό. Θα φορέσω τη σκελέα τη χειμωνιάτικη, λέω, κρύο κάνει. Καβαλώ τη μοτοσυκλέτα για να πάω, δεν παίρνει μπρος∙έμεινε από μπαταρία. Παίρνω τ’ αυτοκίνητο να πάω. Πού να σταθμεύσω, γίνεται το αδιαχώρητο. Αποφασίζω να γυρίσω σπίτι να το αφήσω και να πάω με τα πόδια, να κάνω και ζέσταμα. Στο δρόμο μου κόβεται η μία σαγιονάρα, συνεχίζω ξυπόλυτος μεσ’ την παγωνιά. Κάποια στιγμή φτάνω, βρίσκω άλλους 15-20 να …προθερμαίνονται. Κάνω κι εγώ το ίδιο. Πάνω κάτω τροχάδην ελαφρύ, γλιστρώ και πέφτω κάτω∙στραμπούληγμα η διάγνωση. Όχι λέω, θα μείνω να συνεχίσω. Έρχεται η στιγμή, πετάει ο Μητροπολίτης το Σταυρό, κάνω να βουτήξω με σπρώχνει ο διπλανός και αντί να πέσω στο νερό, βουτώ στις όχθες. Να ένα καρούμπαλο. Βρίσκω κουράγιο και πέφτω στο νερό, οι μασέλες μου …κροταλίζουν, η άνω κάνει να μου φύγει, ίσα ίσα που τη συγρατώ, νιώθω μια γλίτσα να με αγκαλιάζει. Όχι θα μείνεις, ψιθυρίζω, είναι η μέρα σου, τα νερά σήμερα θα …καθαριστούν. Ψάχνουμε το Σταυρό, πουθενά Σταυρός. Το νήμα που το κρατούσε έφυγε από τα χέρια του Μητροπολίτη κι έπεσε στο νερό κι αυτό. Παλεύω, παλεύουμε όλοι να το βρούμε. Κάποιος με βουλιάζει, τον κλωτσάω στα …τέτοια του και συνεχίζω. Κάτι μου γυαλίζει στο βυθό, παίρνω βαθειά εισπνοή και βουτάω. Φευ, μια λαμαρίνα. Προσπαθώ να σκεφτώ, νιώθω …κρυσταλλωμένος. Υπάρχει μικρή ροή, λέω, θα παρασύρθηκε λίγο, ξανασκέφτομαι -τελικά και παγωμένο το μυαλό μπορεί να σκέφτεται, αφήνω τους άλλους και ψάχνω παρακάτω. Κάτι μπερδεύεται στα πόδια μου, βουτώ και τον πετυχαίνω. Δεν μπορώ όμως να τον ανασύρω, το νήμα κάπου μπερδεύτηκε. Στην προσπάθειά μου να κόψω το νήμα, κόβω την παλάμη μου∙μα καλά, με μισινέζα τον έδεσαν; Τέλος πάντων τον ανασύρω και τον σηκώνω ψηλά. Πανηγυρισμοί από τους παρευρισκόμενους και παλαμάκια. Κάποιοι μου πετάνε κέρματα, το έθιμο λένε. Ένα με βρίσκει στο κούτελο και ναααα ένα δεύτερο καρούμπαλο. Άμα σε πιάσω…. λέω από μέσα μου. Νερά μου πετάνε στο πρόσωπο οι …συναθλητές-συναγωνιστές μου. Νιώθω να πνίγομαι. Αρπάζομαι από έναν κορμό που επιπλέει, κάνω να βγω, σκίζεται το δεξί μπατζάκι. Κάποια στιγμή τα καταφέρνω και ανεβαίνω στην όχθη. Κάνω ένα βήμα, μου πέφτει η σκελέα∙ήταν δύο νούμερα μεγαλύτερη. Ρεζίλι έγινα. Ψάχνω το μπουρνούζι, βλέπω δύο αδέσποτα να παίζουν μ’ αυτό. Αρπάζω το μπουρνούζι του διπλανού μου και τρέχω προς τη γέφυρα. Μπουρδουκλώνομαι στη ζώνη του μπουρνουζιού, πέφτω κάτω με τα μούτρα, μου πέφτει ο Σταυρός από τα χέρια, γλιστρά στο νερό. Φτου από την αρχή. Δεν ξανατολμώ να βουτήξω, θα παρακολουθήσω απέξω, λέω. Ξανά η ίδια αγωνία, ο ίδιος και χειρότερος ανταγωνισμό. Ώσπου ….
-Ξύπνα, μου λέει η συμβία μου, πήγε 9, δε θα πας εκκλησία; Τότε κατάλαβα… 

Χρόνια Πολλά σε όλες και όλους!

Τούτη η δίψα δε σβήνει τούτη η μάχη δε παύει...

Τούτη η δίψα δε σβήνει τούτη η μάχη δε παύει...